Rys historyczny

Rodzimym rejonem, z którego pochodzi czosnek jest Azja Centralna. Tam też był znany od tysięcy lat, jako roślina dziko rosnąca. Około pięciu tysięcy lat temu po raz pierwszy czosnek stał się rośliną uprawną. Natomiast w czasach starożytnych zdobył uznanie, jako roślina lecznicza i zaczął być uprawiany na znacznie większą skalę niż dotychczas. W tym okresie największą popularnością czosnek cieszył się m.in. w Grecji, Rzymie i Egipcie. Zapobiegał chorobom, uwalniał od pasożytów, dodawał energii itp. Sam Faraon Cheops podczas budowy słynnej piramidy (ok. 1600 r. p.n.e) nakazał, aby robotnicy otrzymywali dodatkowo porcję czosnku. Roślina ta stała się dla nich tak ważnym składnikiem pokarmowo-leczniczym, że buntem zakończyło się wstrzymanie wydawania czosnku, o czym informują hieroglify na piramidzie w Gizie. W Grecji i Rzymie czosnek był stosowany m.in. jako środek dodający odwagi, siły i wytrzymałości, dlatego dostawali go gladiatorzy przed wyjściem na arenę, a także legioniści armii rzymskiej. Hipokrates i Galen polecali go jako lekarstwo w schorzeniach układu pokarmowego, oddechowego, jako środek moczopędny i antytoksyczny. Wzmacniające właściwości czosnku były wykorzystywane w czasach nam bliższych np. podczas wojny koreańskiej, gdzie sprawność żołnierzy amerykańskich, którzy jedli czosnek wzrastała do 11% w stosunku do żołnierzy, którzy czosnku nie spożywali. W Polsce czosnek pojawił się między XII a XIII wiekiem i najprawdopodobniej przybył ze wschodu, z terenów azjatyckich.